Kinderen, het is vandaag de laatste openbare bijeenkomst van dit jaar, dat u een Priester in uw midden hebt om steeds in gebed met u voor te gaan in het samenzijn hier.
Horen, bidden en zingen ontsluit u soms voor uzelve. Met stomheid geslagen zolang u alleen bent kan het u overkomen, dat formuleringen van anderen beter uw hulpbehoevendheid of uw dank uitspreken, dan u het zelf ooit zou kunnen.
Het gebed van anderen kan u overal meenemen. De Evangelisten maken er geen geheim van, dat zij van Jezus hebben leren bidden. Jezus behoorde tot een volk dat bidden kon.
Mede dank zij een georganiseerde regelmaat, zowel in de openbare eredienst, als ook in familiekring, was bidden in de samenleving een aangevochten zaak. Helaas het samen bidden met een Priester in uw midden wordt hier verboden. Wel werden onlangs Basiliek en Kerken hier in Nederland, maar ook andere landen, open gezet voor een van de Zonen der Kerk om zijn paranormale gaven uit te brengen voor een grote menigte. Velen zouden zijn genezen, want dat moest toch waar zijn, het was immers een Priester en die kreeg volgens zijn eigen mening de Stem door van de Heer; wie en welke mensen er genezen mochten worden, of nog erger, wà ren genezen op dat ogenblik.
Voor zulke bijeenkomsten met weinig gebed is het geen goede zaak in het Huis van God. Als een leek het aangevraagd had, zou hij beslist daarvoor zijn afgewezen om maar te zwijgen over openlijk bespot te worden.
Ik heb u voorheen gezegd Mij erbij aan te sluiten wat de Kerk voorhoudt te mogen of te moeten doen, doch als Moeder van de H.Kerk moet Ik al Mijn kinderen op plichten wijzen, dan wel beschermen als zij in het nauw gedreven worden.
Vandaag zie Ik vele bezorgde gezichten, want de uitspraak van de Commissieleden over deze plaats en het Reglement van de Bisschop van dit Bisdom, heeft Mijn trouwe Pelgrims diep getroffen.
Weet evenwel, dat de Toren van David eens zal zegevieren, al zal men proberen om het nu reeds tot aan de grond af te breken.
Voor gezamenlijk bidden moet men plaats inruimen en met elkaar iets overeenkomen.
Voorheen behoorde het bidden op afgesproken tijden tot de vaste gewoonten van het Christelijk samenzijn. Regelmaat vraagt nu eenmaal voorzieningen. Het lijkt u een illusie, te menen, dat men zonder afspraken bij gebed elkaar blijft steunen.
Bent u allen niet op elkaar aangewezen ? Moet het gebed en het vertrouwen op de hulp van Boven u niet tot volhouden bewegen ?
U bent geroepen om elkander te steunen en minstens zoveel voor diegenen die op elkander waren aangewezen door een belofte.
Want nog steeds berust de spreuk op waarheid, n.l. “Wat God verbonden heeft, scheide geen mens, ook de Kerk niet “.
Mocht er voorheen een beletsel zijn geweest, dan kan men spreken van onrechtsgeldige uitgesproken eed van trouw; niet voor het Priesterambt, als ook niet voor religieus of gehuwden.
Bidt voor deze uw medemensen, die misschien daarmee in de allergrootste nood verkeren.
Bidt dikwijls het gebed wat Jezus ons leerde, want het “Onze Vader” is aldus de oervorm van Christelijk gebed. Dat betekent allerminst, dat er van de tekst mag worden afgeweken.
In het algemeen zijn er vele vormen waarin een mens zich biddend tot God kan richten. Waar bidden zo nauw betrokken is bij het leven, spreekt het vanzelf, dat verschillende culturen, maar ook verschillende leeftijden hun stempel drukken op het bidden.
Een opgroeiende mens passeert een zone van onbeholpenheid. Een zekere verlegenheid met zichzelf zal hem er niet gemakkelijk toe brengen God bij naam of toenaam te noemen. Ook in de omgang met medemensen is hij anders, hij vraagt minder, bewondert minder – ofschoon hij helden vereert – en heeft zijn eigen wereld. Bidden, mits beoefend, groeit met de mens mee.
Er zijn ook mensen die zich uit een min of meer diepe bewusteloosheid verheffen, wanneer zij tot het besef komen, dat hun levenslot voortaan onherroepelijk met dat van een ander mens verbonden is, bij het aangaan van een huwelijk, bij de geboorte van een kind.
Anderen grijpen – misschien voor het eerst zo bewust – naar de teugels, als discreet of onverwacht, duidelijk wordt, dat zij een opdracht hebben, een zending. De aanblik van eigen tekort kan een echte nood teweeg brengen. Een nood aan bidden. Toch wil Ik hier even bij stilstaan, dat alleen bidden niet genoeg is.
Men moet liefde hebben voor die ander en moet kunnen vergeven als die andere mens hem of haar in een kwaad daglicht heeft gesteld.
Zo vergeeft zelfs Uw Hemelse Moeder, dat men deze plaats openlijk door het slijk haalt. Ook Jezus Christus heeft men besmeurd en bespot. Moet men nederig zijn om de verborgen Grootheid der Kribbe te ontdekken, men moet verstorven wezen om al het zoete ervan te proeven. Jezus Christus wordt niet geboren in een lauwe, onstandvastige ziel, welke geen kracht bezit in het gure jaargetijde des nachts “naar Bethlehem te gaan”, dat is een waakzaam leven te leiden om beloftens waar te maken en te beleven.
Bovendien moet ge arm zijn om van die geestelijke geboorte al de zegeningen te ontvangen. Dat al de vermogens uwer zielen zich met dit Kind bezig houden, opdat Het niet enkel tegenwoordig zij in uw harten, maar ook in uw geest. Dan zult ge vrede vinden die u nu misschien nog zoekt.
Aan u allen wil de Priester, Mijn getrouwe Zoon, Zijn zegen geven en Ik, Uw Moeder wil Mij gaarne hierbij aansluiten. Ik groet en dank u !
Print vriendelijke versie